Իմ նոր տարին անցնում էր այսպես։ Մեր մայրիկներն ու տատիկները պատրաստում էին համով ուտեստներ մենք օգնում էինք նրանց։ Գիշերը մենք բոլորըս նստում ենք սեղանի շուրջ պայթեցնում ենք շամայն։ Երբ ժամը լոնում է տասնեկուսը մենք վացելով գնում ենք բացել մեր նվերները։
Ձմեռաին արցակուրդների ըթացկոպմ ես դիտել եմ
«Սուրբ ծննդյան կարմիր ճտքավոր կոշիկները»
Այտեղ աէում էր մի մարդու մասին ոի անունն էր Հանց։ Նա շատ կոպիտ և անշնորակալ մարդ էր։ Նա նույնիսկ չեր ուզում ուներ տատիկին որը կարիք ուներ օգնության։ Նա չեր հավատում Ամանորին և Սուբ Ծննդյանը։ Որվհետև նրան ոչվոք նվերներ չեն նվիրում, նա անցկացնում էր մենակ։ Ես սովորեցի այս մուլտֆիլմից որ պետք է լինել բարի օգնել մարդկանց և հավատալ հրշքներիձ
Նաև ես կարդացել եմ
Պաուլո Կոելիո. Սբ. Ծննդյան հեքիաթ սրինգ նվագող աղջկա մասին
Այտեղ ինձ դուր եկավ այս հատվածը «Աղջիկը դուրս վազեց սենյակից, վերցրեց սրինգը, վերադարձավ հյուրասենյակ և բարձրացավ աթոռին:
— Ուշադրություն եմ խնդրում: Հիմա ես ձեզ համար կնվագեմ:
Մեծահասակները ժպտացին, ծափահարեցին: Ահա թե ինչ արտասովորն է իրենց դուստրը: Ինչ ինքնավստահորեն է պահանջում ուշադրություն իր հանդեպ, անգամ աթոռի վրա բարձրացավ: Իսկ երբ աղջիկը սկսեց նվագել, մեծահասակները լռեցին: Նրանց մտքով էլ չէր անցնում, որ այդ Սբ. Ծննդյան տոնին իրենց տանը տեղի էին ունենում իրական հրաշքներ: Հրաշքներ` իրենց աղջկա աչքերով:»։ Ես այս հեքիաթից սովորեցի որ պետքե հավատամ ինձ։